Over IngerMarlies

In de zomer van 1960 werd ik geboren in een Brabants stadje, in een doodgewoon gezin. Zover er doodgewone gezinnen bestaan. Er was helemaal niets mis met mijn ouders en drama’s zijn er niet in mijn kindertijd, maar als ik terugkijk naar die tijd ervaar ik buikpijn.

Ik groeide op, ging naar school, waar ik het niet fijn vond. Ik kreeg vriendinnetjes en vriendjes.
Op een avond, ik was een jaar of 8-9, vroeg ik mij plotseling af wat ik kwam doen op Aarde. En direct wist ik het antwoord: ‘ik kom om te genezen – mijzelf en anderen – ik heb iets te vertellen en misschien ga ik ooit nog wel een boek schrijven.’

Wist ik toen meteen hoe mijn leven er uit zou zien? Nou, nee hoor! Het ging gewoon zoals bij de meeste andere kinderen.

Maar thuis liep het niet lekker. Ik leek niet te passen in het gezin en toen een buurman tegen mijn vader zei: “Maar zij is er toch geen van jullie?”, stond mijn hart stil. Nu zou ik de waarheid horen. “Jawel, hoor”,  zei mijn vader. Pff, dus wèl. Maar waarom voelde ik niet alleen maar zagen dus ook anderen dat ik ‘anders’ was, dat ik er niet bij hoorde? Ik voelde mij niet ‘thuis’. Ik was nergens thuis.

Het ging echt mis toen ik een vriendje kreeg. Ik werd misbruikt en kreeg te maken met manipulatie en geweld. Ik had niet geleerd te vertrouwen op mijn gevoel en intuïtie. En ik wilde zo dolgraag bij iemand horen. Maar niet op deze manier. Mijn lichaam begon heftig te protesteren.

En dat was nu juist wat mij uiteindelijk weer terugbracht op mijn Pad. Op mijn 24^e,  toen  ik net als ziekenhuismaatschappelijk werkster werkte, maakte ik kennis met homeopathie en antroposofie. Voor het eerst had ik het gevoel thuis te komen! Een jaar later ging ik homeopathie studeren. Daarbij maakte ik niet alleen kennis met alle medische vakken en homeopathie zelf, maar ook met antroposofie, filosofie, Jungiaanse psychologie, kunst, vrouwenstudies. Daar heb ik geleerd in alle hoeken en gaten van mijn hart te kijken. Confronterend en pittig!! Maar wat een verrijking. Mijn leven lang ben ik blij gebleven met deze stap.

In 2000 nam ik op de camping in Frankrijk het boek De Ontembare Vrouw van Clarissa Pinkola Estès ter hand. Ik las sprookjes en de uitleg daarvan volgens de vrouwelijke psychologie. En plotseling wist ik: ‘Dìt is wat ik wil!’ Maar wat ‘dit’ was, was me eigenlijk nog helemaal niet duidelijk.

Heel kort na die vakantie ging ik scheiden en stond mijn leven op z’n kop. Verwarrend, verdrietig en leerzaam.

Toen er een beetje rust kwam, sloeg ik een krantje open dat ik eigenlijk nooit las en bovenaan stond een berichtje: Cursus verhalen vertellen. ‘Dat is voor mij’, wist ik meteen. Oh, mijn hart ging open! Cursussen verhalen vertellen, en verdiepen in sprookjes en symboliek. Dit sloot zó aan op waar ik al lang mee bezig was geweest. En ik bleek ook nog aanleg te hebben voor verhalen vertellen…!

Het verhalen vertellen bleek ook een prachtig middel om in te zetten in mijn werk als, inmiddels allang zelfstandig, coach.

Het was inmiddels 2009 toen ik in Houten op de Onkruidbeurs liep, een spirituele beurs. Ondanks dat ik allang of altijd al met ‘spiritualiteit’ bezig was, had ik een hekel aan dat woord, omdat ik zoveel ‘zwevers’ ontmoette, waar ik me helemaal niet bij thuis voelde. Maar ja, ik had een uitnodiging en vrijkaartje voor die beurs, dus ik ging. Ik bezocht het standje van degene die me uitgenodigd had. Ik kocht een heerlijk meditatiestoeltje (ik had nog nooit gemediteerd). En ik kwam bij stands over sjamanisme. Achter een van die stands stond een vrouw in een vreemd kleed, met dik-zwart opgemaakte ogen. Ik ben er wel zes keer bij terug geweest. Ik werd er steeds opnieuw naar toe getrokken. Maar het was niks! vond ik. ‘Dat is niks, dat deugd niet, dat is zwarte magie.’

‘Hoezo zwarte magie, wat weet je ervan?’ kwam er een stem in mij.
Euh… niks.

Ik had tijd kunnen sparen door meteen naar mijn intuïtie te luisteren, maar dat deed ik niet. Toch had ik kennelijk mijn mailadres achtergelaten, voor een loterij waarschijnlijk, want ik kreeg mails binnen van het Institute of Siberian Shamanism. Ik las ze en gooide ze weg. Op een dag was ik die mails zat en blokkeerde ze.

Toen op een dag… kwam er een mail door de blokkade heen. Dwars door de blokkade heen!
Ik opende ‘m, las het ook nog en… ‘Dit is voor mij!’ wist ik weer zeker. Het ging over de zeven levels van de sjamanistische dood. Heftige transformatierituelen die je normaal pas doet als je al enige tijd met sjamanisme bezig bent. ‘Ik schrijf me voor twee keer in’, dacht ik. ‘Is het niks, dan laat ik het bij één keer. Eventueel doe ik twee keer. Nou ja, en dan kan ik altijd nog zien.’

Wat een prachtig ritueel! Wat een ervaring was dat! Op de weg terug naar huis, in het donker, zag ik alles zó ongelooflijk helder. En er zat een Wolf bij mij. Wolf is een van de bekende, krachtige Krachtdieren in het sjamanisme. Jeetjes, wat een ervaring!
Dus ik deed alle zeven levels. Ik ging de basisopleiding Sjamanistisch healer doen. Deed mee aan extra studieavonden, waarin we diepe rituelen en healingen deden èn ondergingen. Ik volgde meer opleidingen, zoals Soulretrieval en Power Extraction en ik werd ingewijd als Sjamanistisch Healer en later ook als Healing Carrier. Bij mijn inwijding mocht ik een vraag stellen. Maar de sjamaan zei: “Je hoeft je vraag niet meer te stellen. Hoogste Spirit zegt dat die al is gehoord. Het is goed.”

Kom je dan Thuis? Ja!

Ben je dan klaar?
Nee.

Mijn Pad blijft zich uitrollen.

Ik volgde een opleiding tot priesteres en werd geroepen door de Maya Maangodin Ixchel. Ook al een raadsel: waarom een Maya godin, ik wist toch van kinds af aan al dat ik hier geboren moest worden! Nou, dat liet ze me letterlijk zien en horen toen ik plotseling op de restanten van een oude Maya tempel leek te staan. Ik heb een taak.

Het leven met het ritme dat Maan ons leert heeft me veel verdieping, rust en balans gebracht. Als priesteres van de Maan leef ik met het ritme van de Maan, met mijn eigen ritme en cyclus.

Ik weet met de Maan werkelijke Magie in mijn leven te brengen.

Maar Ixchel is niet alleen van de ritmes, van vruchtbaarheid, zwangerschap en bevallingen. Ze is ook de weefster van levensdraden. Als healer in samenwerking met Ixchel mag ik knopen verwijderen uit levensdraden, familiepatronen helen, weefsels herstellen en scheuren dichten.

Levensenergie kan zo weer vrij stromen.

Opleidingen of niet, daar gaat het niet om. Het gaat om het Pad dat je aflegt. Wat doe je met al je bagage. Welke keuzes maak je? Word je wie je in Wezen Bent?

Het moeilijkste vond ik in mijzelf te accepteren dat ik al van kinds af aan HSP-er bent, en Lichtwerker. Aanvankelijk was dat het ‘probleem van anders zijn’ later het idee van ‘is niet iedereen dat dan?’
Wat zou ik anders op de wereld willen brengen dan Licht?

Als kind wist ik dat ik op Aarde ben gekomen om te genezen. Ik begreep toen ook al dat als je anderen wilt genezen je eerst jezelf moet genezen. Het woord ‘helen’ kende ik toen nog niet. Dus ik heb heel veel aan mijzelf moeten werken en ik denk dat dat nooit eindigt.

Ergens gaandeweg, vraag me niet precies waar, werd heel helder dat mijn Pad is het helen van het goddelijk vrouwelijke op aarde. Het was al een zoektocht wat dat inhoudt. Gaat dat over je heilige seksualiteit, zoals je overal op internet leest? Ja, dat ook, maar over nog veel meer. Het gaat over jouw eigen plek innemen. Het gaat om mogen zijn wie je bent. Over balans tussen het vrouwelijke en het mannelijke in jezelf. Het gaat over Thuis komen in je eigen lichaam, in je eigen leven, in het Grote Geheel.

En in het voorjaar van 2022 werd ik officieel Ho’oponopono Practitioner. Ho’oponopono is een oeroud, zacht en diepwerkend sjamanistisch vergevingsritueel dat vrede geeft zowel in jezelf als in de wereld. Hierin komen heling, vrede, Lichtwerk en sjamanisme voor mij zo fijn bijeen!

Mijn leven en mijn werk gaat over leven vanuit je hart

zacht, lief en vriendelijk
maar ook krachtig, creërend en wijs.

Natuurlijk is er nog veel meer over mij te vertellen. Wil je het weten? Kom gerust kennis met me maken.

Contact: info@ingermarlies.nl