Vrouwendag

Vanochtend sloeg ik de krant open en las daar over de stress van vrouwen in deze tijd. In een ander artikel deze week las ik over een Oekraïense man die vindt dat Nederlandse vrouwen zich niet-vrouwelijk, eigenlijk mannelijk gedragen. Wat hebben we nou eigenlijk geleerd? Waar gaat Internationale Vrouwendag nou eigenlijk om?

De eerste Internationale Vrouwendag werd gevierd in 1911, een jaar later voor het eerst in Nederland. Vrouwendag stond voor solidariteit en strijdbaarheid van vrouwen. Voor veel vrouwen is dat nog steeds belangrijk. Het feit dat vrouwen ook hier in Nederland minder betaald krijgen voor hetzelfde werk als mannen is natuurlijk heel erg vreemd en niet terecht. Ik herinner me nog goed van de strijd van vrouwen in de jaren 70/80 tegen onderdrukking, ongelijkwaardigheid, voor baas in eigen buik. En die dingen zijn nog steeds belangrijk! Maar het gevoel dat ik er toen bij had, houd ik nog steeds: is de manier waarop de strijd gevoerd werd de juiste? Moeten we ons afzetten – en tegelijkertijd hetzelfde worden als mannen? Op mij maakte het vaak de indruk van ‘om je heen slaan’. En dat is volgens mij alleen goed als je fysiek lastiggevallen wordt. Dan mag je om je heen slaan, want niemand mag zonder jouw volledige toestemming aan jou komen!
Maar ik had het idee dat de vrouwen van toen ‘mannen’ werden. Was dat de bedoeling?

De twee principes
Kijken we naar het mannelijke en het vrouwelijke principe, dan zien we dat het mannelijke naar buiten toe, doelgericht en resultaat gericht is. Het kan sterk op één punt gericht, gefocused zijn. Het is niet verbindend, maar individualiserend.
Het vrouwelijke principe daarentegen is ongemanifesteerde energie, vloeiend als de zee; rond, verbonden. Het pure Zijn. Het is de energie van de oerbron. Het voelt als Thuis.
Het mannelijke is niet belangrijker of beter dan het vrouwelijke, zoals het vrouwelijke niet beter of belangrijker is dan het mannelijke. Het zijn twee complementaire principes die samen één geheel vormen. Sterker nog, ze hebben elkaar nodig. Ik als vrouw kan allemaal beelden en gevoelens hebben waar ik ‘iets’ mee wil doen. Maar om het daadwerkelijk te doen heb ik het mannelijke principe van gefocust en resultaat gericht zijn nodig om het echt vorm te geven. Zoals het water een bedding nodig heeft om een rivier te zijn.
Gelukkig heeft iedere man een stukje vrouwelijkheid in zich en heeft iedere vrouw een mannelijk stukje in zich.
Mooi toch!

Heft de houding van om je heen slaan stress, vermoeidheid en relatieproblemen op?
Wat is nou eigenlijk de basis van die stress, waar zo ontzettend veel vrouwen last van hebben? Komt dit doordat de mannen teveel van ons eisen? De kop van het artikel (Brabants Dagblad, 8 maart 2016) is: ‘Vrouw moet alles… van zichzelf’. Het is een feit dat tegenwoordig veel mannen meehelpen in de huishouding en bij het opvoeden van de kinderen. Gelukkig wel.
Het zijn misschien niet de mannen, maar het is het mannelijke principe van de huidige maatschappij -en ook in onszelf – dat de overhand heeft gekregen en dat maakt dat wij doorrazen, voortdurend doelgericht en gefocust moeten zijn. Dat we alles op tijd en perfect klaar moeten hebben (targets moeten halen). ‘Ons hoofd ratelt maar door’, zoals een van de vrouwen in het artikel het zegt. Dat betekent dat we met alles buiten ons bezig zijn, maar niet met onszelf.
Wij vrouwen zijn de verbinding met onszelf kwijt geraakt. We willen werken, we moeten werken, we zorgen voor kinderen, voor huishouden, voor ouders, zijn hulpmoeder op school. We kunnen fantastisch multi-tasken en verbinden alle zaken met elkaar. We vergeten ons echter met onszèlf te verbinden. Tot we vastlopen. Overspannen raken. Een burn out krijgen.

Ooit was het anders
Er was eens, er is nog en er zal altijd zijn… een tijd dat je je met jezelf kunt verbinden. Ikzelf heb bijna tien jaar alleen voor mijn twee kinderen, het inkomen (als zzp-er) en het huishouden gezorgd. Oh, ik kon alles aan. En toch ook niet, want ik was moe, had lichamelijke klachten, voelde mij regelmatig bijna burn out maar moest wel doorgaan. Ik realiseerde me dat ik niet meer wist wat ik zelf wilde. Wat had ik te zeggen? Wat is mijn betekenis in het leven? Daar kwam ik niet achter…
Tot ik de tijd nam! Gewoon de tijd nam voor mijzelf. Eén keer in de week een uurtje. Gewoon ‘niets doen’. Kopje koffie drinken in het dorp. Eindje fietsen. Tijdschrift lezen dat niets met mijn werk te maken had. Zulke dingen. Jeetjes dat was wennen, zeg! Het bleek voor mij ook heel belangrijk daar een ritme in te hebben: iedere vrijdagmiddag was er even tijd voor mij, voor mij alleen. Zodra ik me dat af liet pakken, kon ik het niet meer inhalen, dat lukte gewoon niet. Maar zodra ik dat ritme goed te pakken had, bleek ik zelfs iets meer tijd voor mijzelf te kunnen maken: anderhalf uur. En wat me het meest opviel: vanaf dat ik dat deed, werd ik een stuk gezelliger. Moe als ik altijd was, was ik echt niet de gezelligste thuis! Het even loslaten, het even ontspannen, maakte dat ik daarna weer gewoon energie had voor de andere dagelijkse dingen. Ik kookte met meer plezier en als ik dan met de kinderen ons vrijdagavondritueel had (met chips op de bank voor de tv 😉 ) was ik veel gezelliger dan voordien.

TVM
Als ik nu terugkijk, zie ik wat ik had gedaan en ik denk dat daar de crux zit. Het meegaan in de verwachtingen van de mannelijke maatschappij en het mannelijke stukje in mijzelf, maakte dat ik niet meeging in de Stroom van Mijn Leven. Hiermee verloor ik mijn verbinding met mijn Oerbron, met mijn innerlijk weten. Niets is zo fnuikend voor een vrouw als dat verlies!
Inmiddels is mijn situatie veranderd. Ik woon weer samen met een partner. De kinderen zijn bijna de deur uit. Maar er is een enorm druk bedrijf bijgekomen, naast mijn eigen werk. Geweldig leuk werk, waar mijn man en ik samen enthousiast in werken, maar wel 7 dagen per week. Dat gaat dus niet. Ook niet als je het heel leuk vindt. Bij inspanning hóórt ontspanning. Ik stapte dus weer in de valkuil. Maar omdat ik nu weet hoe het werkt, kon ik er nog net op tijd uit. Iedere week heb ik TVM: Tijd Voor Mijzelf. Twee hele avonden per week en iedere avond een half uurtje ben ik alleen maar en in mijn eentje bezig met iets voor mijzelf. Dan voel en doe ik wat ik leuk vind. Gewoon het overdenken van de dag. Een boek lezen, kleuren ( 😉 ), collages maken. Ik ga weer wat handwerken. En bakken! Ik vind het heerlijk om in de keuken te staan! Mijn aanrecht is mijn recht! 

Vrouwendag betekent voor mij dat ik er weer eens goed bij stilsta wat ik zèlf wil. Het maakt mij niks uit wat een ander daarvan vindt. Ik verbind mij met mijzelf en vind daar mijn kracht. En daar heb ik niet alleen zelf plezier van, maar alle mensen om mij heen!